۵ بازی که از شخصیت‌های معروف به عنوان کاراکتر اصلی داستان خود استفاده می‌کنند

گیمفا

طی این مقاله به بازی‌هایی خواهیم پرداخت که از کاراکترهای شناخته شده مدیوم‌های مختلف در راستای روایت و خلق داستان و دنیای خود بهره می‌برند.

چند روز پیش بود که کاراکتر Mickey Mouse حق کپی رایت آن پس از ۹۵ سال از دست کمپانی دیزنی خارج شد و تنها طی چند ساعت پس از انتشار این خبر فیلم‌ها و بازی‌هایی از جمله Infestation 88 با حضور این کاراکتر معرفی شدند و این اولین باری نیست که چنین اتفاقی رخ داده است چرا که طی سال‌های اخیر شاهد رخ دادن اتفاقی مشابه برای کاراکترهای محبوب دیگری همچون Sherlock Holmes نیز بودیم. اما این مسئله سالیان سال است که در جریان بوده و طی سال‌های اخیر به دلیل حضور گسترده‌ی بازی‌سازان مستقل در صحنه‌ی صنعت گیمینگ شاهد بازی‌هایی از کاراکترهای محبوب با طیف کیفی بسیار متفاوتی بودیم.

امروز قصد داریم یادی کنیم از برخی آثاری که از کاراکترهای محبوب و شناخته شده به عنوان هسته‌ی هویتی خود استفاده کرده و این مسیر را با موفقیت به پایان رساندند.

Call of Cthulhu

اگر طرفدار ژانر وحشت باشید قطعا نام Cthulhu و خالق مشهور او Howard Phillips Lovecraft ملقب به H.P Lovecraft آشنایی دارید اما حتی اگر لزوما مخاطب این ژانر نباشید قطعا نام او به گوشتان خورده است. عنوان Call of Cthulhu به اثری است که حداقل در بعد فضاسازی و روایی خود تا حد زیادی منبع الهام خود یعنی Lovecraft و سبک او را سربلند می‌کند.

این تجربه شما را به سال ۱۹۲۷ و در نقش یک کارآگاه خصوصی به نام Edward Pierce قرار می‌دهد که مدتی است دچار کابوس‌های متعدد شده است و در همین حین برای تحقیق درباره پرونده خانواده Hawkins که در یک آتش‌سوزی کشته شدند استخدام می‌شود.

پس از ورود به جزیره‌ی Darkwater طولی نمی‌کشد که درگیر اتفاقاتی می‌شود که روانش را به زانو در می‌آورید؛ بازی با روان یکی از خصوصیات اصلی Cthulhu محسوب می‌شود که این بازی به خوبی از آن بهره می‌گیرد. در حالی که ابعاد نقش آفرینی این تجربه لزوما بی‌نقص نیستند اما چگونگی بهره‌گیری آن از داستان اصلی Cthulhu و استفاده از آن برای پرورش اتمسفر بازی قطعا تحسین برانگیز است.

Alice: Madness Returns

عناوینی که کمپانی EA با الهام از Alice In Wonderlands ساخت عناوین بسیار جالبی بودند و شخصا بسیار از پارادوکسی که در تم این داستان بوجود می‌آورند لذت می‌برم. حق کپی رایت Alice In Wonderlands در سال ۱۹۰۷ در کشور انگلیس منقضی و وارد دامنه عمومی شد و از آن پس شاهد اقتباس‌های مختلفی در مدیوم‌های مختلف از این دنیا بودیم که هر کدام به نوبه‌ی خود آن را دست‌خوش تغییرات کرده و بعضا حتی ایده‌های تازه‌ای را در آن ساختار پیاده‌سازی می‌کردند.

صنعت گیمینگ اولین بار در سال ۲۰۰۰ میزبان این کاراکتر و دنیای او با عنوان American McGee’s Alice ساخته‌ی استودیوی Rogue Entertainment بود که کمپانی EA را به عنوان ناشر پشت خود داشت و توانست حسابی با حس و حال خاص خودش توجه گیمرها را به خود جذب کند و موفق ظاهر شود.

طراح اصلی این عنوان American McGee بود که در گذشته در استودیوی ID Software به عنوان طراح روی فرنچایزهایی همچون Doom و Wolfenstein 3D کار کرده بود و حتی عنوان Hexen: Beyond Heretic را نیز در کارنامه‌ی خود دارد و از همین رو وقتی که زمان به کار روی بازی اقتباسی آلیس رسید ما شاهد اقتباسی تاریک‌تر از ماجراجویی‌های این کاراکتر در سرزمین عجایب هستیم.

در نهایت موفقیت‌های این بازی باعث شد حدود یازده سال بعد در سال ۲۰۱۱ قسمت دوم این عنوان با نام Alice: Madness Returns عرضه شده و در حالی که لزوما به اندازه‌ی قسمت پیشین مورد توجه قرار نگرفت اما همچنان به خوبی المان‌های آشنای دنیای رنگارنگ این کاراکتر را با ایده‌های متناقض McGee ادغام کرده و در نهایت وضعیت روانی Alice را به نمایش می‌گذارد و حتی نام بازی “Madness Returns” اشاره‌ی مستقیم به یکی از جملات معروف گربه چشایر “We Are All Mad Here” است. هر دوی آثار اقتباسی از این کاراکتر از نظر من جزو عناوینی از نسل هفتم هستند که لیاقت دیده شدن بیشتری داشتند.

Dante’s Inferno

شعر Divine Comedy از شاعر ایتالیایی معروف قرن چهاردهم میلادی Dante Alighieri است که تا به امروز منبع الهام بزرگی در عرصه‌های مختلف هنری بوده و می‌توان آن را یکی از تاثیرگذارترین و بزرگ‌ترین تکه‌های ادبیات غربی تلقی کرد و از همین رو عجیب نیست که سرانجام پای آن به دنیای بازی‌های ویدیویی نیز باز شد. سال ۲۰۱۰ استودیوی دوست داشتنی Visceral که متاسفانه بیش از یک دهه است که درهایش بسته شده است عنوان Dante’s Inferno را برای کنسول‌های نسل هفتمی عرضه کرد و همانطور که از نام این بازی مشخص است کلیت منبع الهام این بازی Divine Comedy بوده است.

در این بازی شما در نقش Dante قرار می‌گیرید که در این بازی به شکل یک شوالیه از دوران جنگ‌ صلیبی سوم به تصویر کشیده شده است و داستانی را روایت می‌کند که تا حدی از بخش اول شعر Divine Comedy یعنی Inferno الگو می‌گیرد. Dante در این داستان توسط یک شاعر مشهور دیگر اهل جمهوری روم یعنی Publius Vergilius Maro یا Virgil هدایت می‌شود تا از ۹ دایره جهنم عبور کرده و معشوقه‌اش که به شکلی وحشیانه کشته شده است را از چنگال لوسیفر نجات دهد.

شما در طول این تجربه اشارات زیادی به کاراکترهای مختلف تاریخی خواهید دید که در شعر دانته حضور داشتند و حتی مینی گیمی وجود دارد که طی آن می‌توانید روح آن‌ها را پاک و عفو کنید! چیزی که این عنوان هک اند اسلش را از بسیاری دیگر از عناوین هم ژانر خودش متمایز می‌سازد دقیقا همین اقتباس از Inferno و شعر Divine Comedy است که به لطف آن دنیای و فضاسازی گیرایی در این تجربه به ارمغان می‌آورد و سلاخی در جهنم را بسیار لذت‌بخش می‌کند.

Lies of P

شخصا هنوز فرصت تجربه‌ی عنوان Lies of P را پیدا نکرده‌ام اما حتی نگاه کردن به این اثر نیز به خوبی الهامات این بازی از کاراکتر پینوکیو و همچنین پیچش‌هایی که روی او و دنیایش اعمال کرده است کاملا قابل مشاهده است. کاراکتر پینوکیو توسط Carlo Collodi در سال ۱۸۸۳ در رمان کودکانه The Adventures of Pinocchio معرفی شد اما طولی نکشید که با فوت این نویسنده در سال ۱۸۹۰ این کاراکتر همچون Alice وارد دامنه عمومی شده و توسط افراد و کمپانی‌های مختلفی مورد استفاده قرار گرفت.

دیدن نسخه‌های تاریک از کاراکترهای داستان‌های کودکانه همیشه جذاب است و درهای تازه‌ای را به روی روایت داستان‌های تازه و جست و جو در پتانسیل‌های دست نخورده‌ی این شخصیت‌ها و دنیای آن‌ها باز می‌کند، Lies of P دقیقا همین هدف را در رویکرد طراحی دنیای خود دنبال می‌کند. این روایت نیز داستان پینوکیو، یک عروسک رباتیک را دنبال می‌کند که بر خلاف مابقی عروسک‌ها توانایی دروغ گفتن را دارد و همین ایده‌ی کلی دروغ گفتن کاراکتر پینوکیو چیزی است که در طول داستان این بازی نقش گسترده‌ای ایفا می‌کند.

سازندگان همچنین بسیاری از کاراکترها و خصوصیات هویتی دنیای پینوکیو را به این بازی آورده‌اند و به نوبه‌ی خود پیچش‌ها و تغییرات مختلفی را روی آن‌ها اعمال کرده‌اند تا هم راستا با ایده‌ی نهایی این اثر شود. این بازی قطعا در زمینه‌ی اقتباس از کاراکترهای بسیار محبوب و شناخته شده در راستای خلق تجربه‌ای تازه یکی از بهترین مثال‌ها محسوب می‌شود که این ایده را به شکلی عالی پیاده‌سازی کردند.

Castlevania

فرنچایز Castlevania یکی از مجموعه بازی‌های مورد علاقه من است که از قضا از یکی از شناخته شده‌ترین شخصیت‌ها/هیولاهای تاریخ به عنوان آنتاگونیست دنیای خود بهره می‌برد و آن Dracula است. این کاراکتر توسط Bram Stoker در سال ۱۸۹۵ خلق و در سال ۱۸۹۷ در رمان Dracula به کار گرفته شد که توانست به سرعت آن را به یکی شناخته شده‌ترین و بزرگ‌ترین شخصیت‌ها در ادبیات انگلیسی تبدیل کرد. آقای Stoker در زمان نشر این رمان در سال ۱۸۹۷ به دلیل پیروی نکردن از قوانین کپی رایت ایالات متحده نتوانست حق کپی رایت رمانش را در این کشور اخذ کند و از همین رو دراکولا از همان ابتدا در آمریکا وارد دامنه‌ی عمومی شده و مورد استفاده قرار گرفت.

قبل از اینکه به سراغ Castlevania برویم باید اشاره کنم که این فرنچایز اولین تجربه در بازی‌های ویدیویی نبود که از دراکولا به عنوان یک کاراکتر بهره می‌برد چرا که حضور این کاراکتر در این صنعت به سال ۱۹۸۱ و بازی The Count از استودیوی Adventure International باز می‌گردد اما می‌توان به جرات گفت Castlevania به بهترین شکل این کاراکتر را در یک بازی ویدیویی به تصویر کشید و توانست آن را به بخشی از هویت خود تبدیل کند.

اولین قسمت این سری هم زمان با سالگرد ۹۰ سالگی رمان Dracula عرضه شد و به راستی یک ادای احترام لایق برای چنین کاراکتر شناخته شده‌ای بود چرا که Castlevania به خوبی از داستان‌های پیشین این کاراکتر در راستای پرورش او به عنوان آنتاگونیست خود استفاده می‌کند و این مسئله در هر نسخه بهتر و بهتر نیز شد و طراحی باس‌فایت این کاراکتر در نسخه‌های مختلف به خوبی نشان می‌دهد که سازندگان ایده‌های ریشه‌ای این کاراکتر را گرفته و با خلاقیت خود ادغام کردند تا در نهایت این ورژنی از این کاراکتر بسازند که شاید حتی بتوان گفت بهتر از بسیاری از ورژن‌های اقتباسی سابق اوست.

Castlevania همچنین به کمک کاراکتر دراکولا Alucard را نیز به پلیرها معرفی می‌کند که نه تنها کاراکتر بسیار جذابی است بلکه درهای بسیاری را برای گسترش روایات حول محور دراکولا و همچنین ارائه‌ی ساختاری تازه در قالب و ساختار Alucard می‌گشاید. در نهایت می‌توان گفت این مجموعه و چگونگی بهره‌گیری آن از یک کاراکتر مشهور جزو بهترین نمونه‌های این عمل محسوب شده و حتی از منبع الهام خود پیشی گرفته و آن را تا حد زیادی گسترش می‌دهد.

سخن پایانی

و اما در اینجا به پایان مقاله‌ی امروزمان می‌رسیم؛ بهره‌گیری و اقتباس از داستان‌ها و شخصیت‌های پرداخته شده و محبوب در دنیای بازی‌های ویدیویی برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد عمل بسیار دشوار و چالش برانگیزی است چرا که سازندگان با دنیایی پرورش یافته و گاها ساختاری ثابت از یک کاراکتر محبوب روبه‌رو هستند و باید بدانند که چطور و تا چه حد باید آن کاراکتر، دنیا و قالب شخصیتی‌اش را در راستای انطباق با ایده‌هایشان خم کرده و تحت سلطه‌ی خود دربیاورند.

در صورت زیاده‌روی در این امر ممکن است به کلی هویت اصلی کاراکتر از بین رفته و جامعه‌ی مخاطب گسترده‌ی آن شخصیت به کلی از آن اثر روی برگردانند، اما بازی‌هایی که امروز از آن‌ها یاد کردیم همگی به خوبی از پس این امر برآمدند و برخی حتی در نهایت با نوآوری‌های خود توانستند آن شخصیت را بهتر و جذاب‌تر از سابق به تصویر بکشند.

در صورت تجربه‌ی این آثار کدام کاراکتر و رویکرد تازه‌ای که در این بازی‌ها نسبت به آن‌ها اتخاذ شده برایتان جذاب‌تر و گیراتر جلوه کرده است؟