نقد و بررسی Suicide Squad: Kill the Justice League

گیمفا

با نقد و بررسی Suicide Squad: Kill the Justice League، جدیدترین اثر ابرقهرمانی این روزهای دنیای گیم همراه ما باشید.

سال‌ها پس از عرضه‌ی سری فوق‌العاده محبوب Batman، استودیوی راکستدی با یک اثر ابرقهرمانی دیگر در دنیای DC، به گیمینگ بازگشته است. آیا بار دیگر راکستدی مهارت خود را در ساخت آثار ابرقهرمانی به رخ کشیده است؟

داستان بازی Suicide Squad: Kill the Justice League، چیزی نزدیک به پنج سال پس از اتفاقات بازی Batman: Arkham Knight در جریان است. این بار اما، همانطور که از اسم بازی نیز پیداست، به جای بتمن و یا دیگر قهرمانان لیگ عدالت، کنترل چهار عضو Suicide Squad را برعهده می‌گیریم؛ یعنی Harley Quinn، Captain Boomerang، Deadshot و King Shark. داستان از آن جایی آغاز می‌شود که طی یک سری فعل و انفعالات و درگیری‌ها، Brainiac، شرور بدنام دنیای DC، این باز به سراغ قهرمانان لیگ عدالت رفته و پس از اتفاقات مختلف، آن‌ها را مورد شست و شوی مغزی قرار داده و تحت کنترل گرفته. بقیه داستان را احتمالا می‌توانید حدس بزنید.

ما در نقش چهار قهرمان Suicide Squad، باید با اعضای از کنترل خارج شده‌ی لیگ عدالت و دیگر شرورانی که در Metropolis حضور دارند مبارزه کنیم.داستان بازی، روی کاغذ از ایده‌ی جذابی برخوردار است و جابه‌جا شدن نقش قهرمانان و شروران، معمولا ایده‌ای جالب به شمار می‌رود. اما مشکل این جاست که پس از تجربه‌ی بازی، به خوبی در می‌یابید که داستان، بر خلاف دیگر آثار پیشین راکستدی، صرفا بستری ساده و قابل پیش‌بینی برای پیشبرد مراحل است و تمرکز اصلی سازندگان به شمار نمی‌رود.

اشتباه نکنید، بازی همچنان کات‌سین‌های جذابی در دل خود جای داده و به لطف گرافیک خیره‌کننده آن‌ها، شاهد لحظات سینمایی نسبتا جذابی هستیم، اما مشکل این جاست که بستر بازی، امکان تعامل بسیار بیشتری با شخصیت‌های بزرگ و کوچک را فراهم ساخت که از پتانسیل بالقوه هیچکدام به خوبی استفاده نشده است.نه شاهد خط‌های داستانی فرعی برای شرور‌ها یا شخصیت‌های اصلی هستیم، نه مراحل فرعی و جانبی داستان یا شخصیت محوری در بازی وجود دارد و حتی چهار عضو Suicide Squad، با وجود این که در کل طراحی جالبی دارند، اما آن چنان در طول بازی نه رشد و پیشرفت شخصیتی را تجربه می‌کنند و نه به بلوغ می‌رسند. دلیل این موضوع نیز بر می‌گردد به همان نکته‌ای که بالاتر اشاره کردم؛ داستان، شخصیت‌ها و وقایع داستانی، جزو اولویت‌های سازندگان نبوده‌اند.

اصلا معمولا قاعده‌ی کلی بازی‌های ویدیویی این است که هر وقت پای زیر ژانر شوتر-لوتر به یک اثر باز می‌شود و شاهد تعداد زیادی لوت در قالب سلاح‌ها و وسایل مختلف با رنگ‌بندی های Rarity هستیم، داستان به حاشیه رانده می‌شود و کل جریان بازی، حول محور انجام مراحل و فعالیت‌ها، به دست آوردن Loot بهتر و در نتیجه قوی‌تر شدن خلاصه می‌شود.البته باید بگویم برخی سکانس‌های بازی و مواجهه با برخی اعضای لیگ عدالت، کاملا تجربه‌ای سینمایی و جذاب را به مخاطب هدیه می‌کند، اما متاسفانه این لحظات جذاب، بین روایت نسبتا سردرگم و کامیک‌گونه شخصیت‌ها گم می‌شوند.

خب از این موضوع صحبت کردیم که تمرکز بازی، اصلا و ابدا روی داستان و شخصیت‌ها نبوده است، حال این سوال پیش می‌آید که در اصلی‌ترین بخش‌های بازی، یعنی گیم‌پلی و ساختار سرویس محور، آیا عملکرد بازی موفقیت آمیز بوده است؟از گیم‌پلی و مبارزات شروع می‌کنیم. چهار شخصیت Suicide Squad، هر کدام دارای یکسری قابلیت‌ها و سلاح‌های مخصوص به خود و دسته دیگر از سلاح‌ها هستند. از چوب بیسبال نمادین Harley Quinn گرفته تا انواع و اقسام ARها، SMG‌ها، شاتگان‌ها و سلاح‌های سبک و سنگین مختلف دیگر.

تنوع سلاح‌های بازی، از لحاظ طیف ارائه شده قابل توجه است و به مرور با انجام ماموریت‌ها و پیشروی در بازی، سلاح‌های جدیدتر با قابلیت‌های بهتر دریافت می‌کنید. عملکرد راکستدی در این بخش قابل تحسین بوده است، اما مشکلی که به آن برخوردم این بود که تقریبا تا اواسط بازی، سلاح‌ها و ابزار مورد نظر و مناسب خودم را به دست آورده بودم و در نیمه‌ی دوم، دیگر جوایز مراحل و فعالیت‌ها و چالش‌ها، برای من جذابیتی نداشته‌اند که این مسئله ضعف ساختاری بازی در ارزشمند قرار دادن فعالیت‌ها در طول مدت بازی را نشان می‌دهد.

صد البته تلاش برای پیدا کردن Build مناسب برای هر کدام از شخصیت‌ها و ترکیب کردن قابلیت‌های مختلف سلاح‌ها و شخصیت‌ها برای رسیدن به فرمولی موفق بسیار لذت‌بخش است، اما متاسفانه این لذت تا انتهای بازی پایدار نیست و بیشتر برای چند ساعت اول است که سلاح‌های قدرتمندی در اختیار نداریم.گان‌پلی بازی، بسیار جذاب و دلچسب است و شاید در دید اول کمی با آثار شوتر سوم شخص دیگر متفاوت باشد، اما به سرعت به آن عادت می‌کنید و مبارزات فوق‌العاده سریع، هیجان‌انگیز و پر هرج و مرج بازی، قطعا سطح آدرنالین خونتان را بالا می‌برد.

شاید بتوان گفت قطعا بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت بازی، همین گیم‌پلی جذاب و هیجان‌انگیزش باشد که در کنار المان‌های لوتر-شوتر، باز شدن قابلیت‌های جدید و تلاش برای رسیدن به ترکیب طلایی سلاح‌ها و قابلیت‌ها، لذت‌بخش‌ترین بخش بازی به شمار می‌آید.متاسفانه حتی این مبارزات و گیم‌پلی جذاب، نمی‌تواند مشکلات اساسی دیگر بازی را بپوشاند و وضعیت کلی این اثر را التیام ببخشد.اولین مشکل بزرگ و اساسی ساختاری بازی، مربوط به طراحی و تنوع مراحل و Objective‌هاست. به خاطر ذات چهار شخصیت اصلی بازی، ساختار Metropolis و شلوغی مبارزات و نبرد‌ها، اکثریت مراحل و درگیری‌های بازی در مکان‌های بیرونی و باز انجام می‌شود که البته این مسئله به خودی خود اصلا نقطه ضعف به شمار نمی‌رود، اما مشکل اصلی ساختار بازی این است که اکثریت مراحل اصلی و فرعی و فعالیت‌ها، بسیار یکنواخت، تکراری و عاری از خلاقیت‌ها و ظرافت‌های لازم هستند.

البته برخی مراحل انگشت شمار بازی طراحی جذابی دارند، اما اکثریت مراحل بازی، به دفاع کردن از نقطه‌ای خاص، پاکسازی دشمنان یا حفاظت و اسکورت یک وسیله نقلیه از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر خلاصه می‌شوند. شاید بعد از دو سه بار تجربه‌ی این مراحل مشکلی با آن‌ها نداشته باشید، اما وقتی مجبور می‌شوید بارها و بارها این Objective‌ها را تکرار کنید، انجام این مراحل فوق‌العاده خسته‌کننده می‌شوند و متاسفانه مبارزات و گیم‌پلی بازی هم نمی‌تواند این ضعف بزرگ را بپوشاند.

از طرف دیگر، طراحی محیط کاربری یا همان UI بازی، چیزی فرای فاجعه است. نه تنها بخش زیادی از صفحه بازی را بخش‌های مختلف و متعدد اشغال کرده‌اند، بلکه طراحی، کارامدی و جذابیت ظاهری آن‌ها نیز به مراتب می‌توانست بهتر صورت گیرد و به جای این HUD که پر از اطلاعات مختلف است و ضعف‌های مختلفی دارد، می‌توانستیم شاهد رابط کاربری‌ای شسته رفته و کارآمدتر می‌بودیم. به خاطر دارم بازی Gotham Knights، دیگر بازی ابرقهرمانی وارنر برادرز نیز در بخش طراحی کاربری، در وضعیت افتضاحی قرار داشت.از مشکلات ساختاری که عبور کنیم، باید بگویم بازی در بخش گرافیکی عملکرد خوبی دارد و نه تنها دنیای Metropolis طراحی جذاب و چشم‌نوازی دارد، بلکه طراحی شخصیت‌ها، اجسام و محیط‌ها نیز بسیار استادانه انجام شده‌اند. از طرف دیگر بازی از لحاظ بهینه‌سازی عملکرد نسبتا مناسبی دارد و برخی سکانس‌های شلوغ و پر آشوب را کنار بگذاریم، در دیگر لحظات بازی، عملکرد فنی بازی قابل‌ قبول است.

Suicide Squad: Kill the Justice League

هر چند بازی Suicide Squad: Kill the Justice League، یک سری موارد جذاب مثل گیم‌پلی سرگرم‌کننده را در بطن خود جای داده است، اما آن قدر بازی از مشکلات و ضعف‌های اساسی رنج می‌برد که باعث می‌شود بتوان این عنوان را ناامید کننده خطاب کرد. از مراحل تکراری و بسیار یکنواخت گرفته، تا طراحی فاجعه‌بار رابط کاربری و مشکلات مختلف المان‌های لایو سرویس و بتل پس. به نظر می‌رسد شبحی است از اسم بزرگ راکستدی باقی مانده باشد.

نکات مثبت:

• گیم‌پلی سریع، جذاب و هیجان انگیز
• طراحی جذاب Metropolis
• گرافیک هنری چشم نواز
• المان‌های لوتر-شوتر در ابتدا جذاب هستند

نکات منفی:

• مراحل اصلی و فرعی به سرعت تکراری و خسته‌کننده می‌شوند
• طراحی محیط کاربری بازی بسیار فاجعه‌بار است
• داستان بازی از تمام پتانسیل شخصیت‌ها استفاده نمی‌کند
• ساختار لایو سرویس بازی پیاده‌سازی خوبی ندارد

۶

این بازی روی پلتفرم PS5 و بر اساس کد ارسالی ناشر (Publisher) تجربه و بررسی شده است

راهنمای بررسی و امتیازدهی گیمفا